فقط خدا

حاجتي در دل بي تابم  داشتم...

به دل گفتم: لياقت برآورده شدن خواسته ات را نداري وگرنه از تو حرکت و از خدا برکت و خدا  هم برايت برآورده اش ميکرد.

دل گفت: مگر آنچه را که تابحال  خدا به تو داده است  لياقتش را داشته اي!

و مگر او تابحال در بذل نعمت هاش به لياقت تو نگاه مي کرده است؟!

 و قسم مي خورم که دل راست مي گفت.

ماهیان از تلاطم دریا به خدا شکایت بردند

و چون دریا آرام شد، خود را اسیر تور صیادان یافتند

تلاطم های زندگی حکمتی از خداوند است

از خدا بخواهیم دلمان آرام باشد نه دریای دوروبرمان

خالق من بهشتی دارد نزدیک، زیبا و بزرگ

و دوزخی به گمانم کوچک و بعید

و در پـی دلیلی است کــــه ببخشد مـا را

«دکتر شریعتی»

خدا در لبخندي است که با نگاه مهربان تو جاني دوباره مي گيرد

خـــــــدا در دستي است کـه بـه يـاري مي گيري

خدا آن جـــاست

خــــــــدا را در کـوچـه پـس کـوچـه هاي درويشي

و دور از انـسان هـا جست و جــــــو مکن

خدا آن جا نيست

او در دلــهای ســاده و بـی آلایـش است

در لـبـخنـدي است کـه به لب یتیمی مي نشاني 

در نگاه پـرمهر مـادري است بـه فـرزنـدش

در نـگـاه عــــاشـقـانـه زنـــي اسـت بـه همسرش

 خدا همه جا هست

در قلب هاي پاك و حتي گنه كار

پـروردگـارا؛ مــــرا بـبـخـش

آنقدر که حسرت نداشته هايم را خورده ام

شاکر داشته هايم نبوده ام

از خلق خواستن شــرمندگی است،

اگــر بـرآورده شـود مـنـت اسـت،

اگر برآورده نشود ذلت است.

از خــــــــدا خـواستـن عـــزت اسـت،

اگــــر بـرآورده شـود نـعمت است،

اگر برآورده نشود حکمت است.

خدايا من همانم،

که در خلوت از تو شرم نکردم

و در آشکارا هم رعايت تـو را نـکـردم

منم صـاحب مصيبت ها و ماجراهاي بزرگ

من همانم که به سرور خود جسارت کرده است

من همانم که جـبار آســـمان را نافرماني کرده است

من همانم که زمينه معصيت خــداوند جليل را فراهم کردم

من همانم که تو مهلتم دادي و به خود نيامدم

تو همواره با صبوري ات مهلتم دادي

و با پرده اغماضت گناهـانم را پوشانـدي

و از عقوبـت گناهــــــانم اجتـنـاب مي ورزي

انـگار تو شــــرمسار منی ...

«قسمتي از دعاي ابو حمزه ثمالي»

خداوندا؛

کدام درگه جز درگاهت، شب و روز باز است؟!

کدام مامن جز آغوشت، گشوده بر اهل نياز است؟!

بنواز مــرا؛

بنواز که نيازمند مغفرتم . ببخشاي که مستحق رحمتم .

اگر نيامرزي، کجا روم و اگر نپذيري، دست نياز به کجا برم؟!

خدایا من در کلبه حقیرانه خود چیزی دارم

که تو در عرش کبریایی خود نداری

من چـون تویی دارم و تو چـون خود نداری

«امام سجاد علیه السلام»

"محمد"

خـــدايا چـگونه تو را بخـــوانم در حـــالي که من، من هستم.

(با اين همه گناه و معصيت)

و چگونه از رحمت تو نااميد شوم در حالي که تو، تو هستي.

(با آن همه لطف و رحـمـت)

«ازمناجاتهاي امام سجاد علیه السلام»

گفتم: خدايا؛ ای مهربان، می خواهم  همنشينم باشی.

گفت: من مونس کسـاني هسـتم که مرا ياد کنند.

گفتم: وای که چه آسان به دست مي آيي!

گفت: پس سـاده از دسـتم مده.

به خاطر بسپاريم

همراهي خدا با انسان

مثل نفس کشــيدن است

آرام ، بي صــدا ، هميشـگي

گـمـشــده اي بــودم در زمــيـن

آمده بـودم بخـوانمت ، شـيطان دهـانم را گـرفت

آمده بودم نگـاهت کنم ، دنيـا در مقابـلم ايـسـتاد

اکنون که تو را يافتم رهایم نکن

اگر کمی بیشـــتر دقت کنیم

در تمام صفحه هاي شیرین زندگي

اثــر انگشـت خداوند ديـــــده مي شـــــود،

چـــه بـچـه گـانـه اســـت که فـکــــر مي کنـيـم

هــمه اش را بـــه تـنـهـــايـي ، رنــگ کــــــــرده ايـم.

«مَّا أَصَابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ  وَ مَا أَصَابَكَ مِن سَيِّئَةٍ فَمِن نَّفْسِك» 

آنچه از نيكي ها به تو مى‏رسد،از طرف خداست

و آنچه از بدى به تو مى‏رسد،از سوى خــود توسـت.

«سوره نساء آیه 79»

خدایا عاشـــقان را با غم عشق آشنا کن
ز غم های دگر غیر از غم عشقت رها کن

وقتی که تنهای تنها می شوی

وقـــتی که دوســــتانت،درست در حسـاس ترین لحظه رهایت ميكنند

وقتی که طوفان امتحان،خاشاک دوستی های سطحی رامی رباید

و لجن متعفن خودخواهی و منفعت طلبی را نمایان می سازد

وقتــــی که هیچ تکیه گاهـــــــــی برایت نمــــــی ماند

و هیچ دستی خالصانه به سویت دراز نمی گردد

یک پناهــــگاه می ماند که هیچ حادثه ای نمیتواند آن را از تو بگیرد

او حتــــــی در مـقـابـل بـدی هـای تـو خوبـــــــــــــــی مـی آورد

و روی زشتــــــــی های تو پـرده ی اغماض مـــی افکند

اگر بدانی که محبت و اشتیاق او به تو چقدر است

بنـد بنـد تـنــت از هــــم مـــــی گســــــلد

حتــماً دانســــته ای او کیســـــت!؟

پس چرا در انتها به او برسی

از او آغـــاز کن

خداوندا ...

      تو خيلي بزرگی

             و من خيلي کوچـک

                    ولي جالب اينجاســـت

                           تـــو به ايـــن بزرگـــــــــــــي

                                  من کوچک را فراموش نميکني ؛

                                          ولـــــي من به اين کوچـــــکي

                                                 تو را فرامـــــــــــــوش کرده ام
 

آرام باش ، آرام باش ، تو خـــــــدا را داری ...

آن حقیقت ، آن یگانه ، آن هوادار شــبانه

آرام باش ، تو خدا را داری ...

آن معبود ، آن پاک ، آن همه خوبی و احســـــاس و بهار را داری!

آرام باش ، تو خدا را داری ...

 پس نگو تنهایم ، پس نگو بی یاور ، بی یارم

تو خدا را داری یعنی عشق ، معبود ، سنگ صبور دل من ، دل تو

پس خموش !!!

ما خدا را داریم ...

"مهربان"

 الهــــی؛

من نه آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشـــــم

نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهــــی

در اگر باز نگردد

نروم باز به جــــایی

پشــــــت دیوار نشــــــینم

چو گدا بر ســـــــر راهـــــــــی

کس به غـــــیر از تو نخواهــــــم

چه بخواهــــــــــی چه نخواهــــــــی

باز کن در که جــــــــز این خانه مرا نیست پناهی

قلب من قـــالی خداست

       تاروپودش از پر فرشته هاست

               پــــــهن کـــــــــــرده او دل مرا

                      در اتاق کوچــــــــــکی در آسمان

شب که می شود خدا روی قالی دلم

      راه می رود؛ذوق می کنم گریه می کنم    

            اشــــــــــک من ســـــــــــــــتاره می شود

                  هر ستــــــــــاره ای به سمت ماه می رود

یک شبی حواس من نبود

       ریخت روی قـــــالی دلم

           شیشه ای مرکــب سیاه

               سالهاســـت مانده جای آن

                     جـــــــای لـــکه های اشتباه

ای خـــــــدا به من بــگو

          لـــکه های چرکـــمرده را

                  کـــــجا خــــاک می کنند؟

                          آه از اینهمه گناه و اشتباه

قلب من دوباره تند تند می زند

       مثل اینکه باز هم خــــــداست

                 روی قالی دلم قدم گذاشت

                        در میان رشته های نازک دلم

                              نقش یک درخت و یک پرنده کاشت

 قلب مــن چقدر قیـــــمتـی اســـت

     چون که قالـــی ظریــف و دستبـاف اوسـت

            این پرنده ای که لای تاروپودش است هدهد است

                      مــی پـرد به ســـوی قـله های قــــاف دوســـت

"عرفان نظرآهاری"

 
همه فـــــکر مي کنیم

چون گرفتاریم به خدا نمي رسیم ، اما

غافلیم از اینکه

چون به خــــــــــدا نمي رسیم گرفتاریم
 

گفتم : خدایا از همـــــــه دلگیـــــــرم . گفت : حتــــــی از مــــن ؟

گفتم : خدایا دلم را ربــــــودند . گفت : پیـــش از مــن ؟

گفتم : خدایا چقـــــدر دوری ؟ گفت : تــو یا مـن ؟

گفتم : خدایا تنهاترینم . گفت : پس من ؟

گفتم : خدایا کمک خواستم . گفت : از غیر من .

گفتم : خدایا دوســـتت دارم . گفت : بیــــــش از مـن .

گفتم : خدایا اینــقدر نگــــــو مـــن . گفت : مـــن تـوام تو مــن .
 
 

پيش از اينها فکر مي‌کردم خدا ، خانه‌اي دارد کنار ابرها

هيچکس از جاي او آگاه نيست ، هيچکس را در حضورش راه نيست

پيش از اينها خاطرم دلگير بود ، از خدا در ذهنم اين تصوير بود

آن خدا بي‌رحم بود و خشمگين ، خانه‌اش در آسمان، دور از زمين

بود، اما در ميان ما نبود ، مهربان و ساده و زيبا نبود

هرچه مي پرسيدم، از خود، از خدا ، از زمين، از آسمان، از ابرها

زود مي‌گفتند: اين کار خداست ، پرس و جو از کار او کاري خطاست

کج گشودي دست، سنگت مي‌کند ، کج نهادي پاي، لنگت مي‌کند

تا خطا کردي، عذابت مي‌کند ، در ميان آتش، آبت مي‌کند

باهمين قصه، دلم مشغول بود ، خوابهايم خواب ديو و غول بود

تا که يک شب دست در دست پدر  ، راه افتادم به قصد يک سفر

درميان راه، در يک روستا ، خانه‌اي ديديم‌، خوب و آشنا

زودپرسيدم:پدر،اينجاکجاست؟ گفت:اينجاخانه‌ ی خوب خداست

گفت:اينجامي‌شود يک لحظه ماند،گوشه‌اي خلوت،نمازي ساده خواند

با وضويي دست و رويي تازه کرد ، با دل خود، گفت و گويي تازه کرد

گفتمش،پس آن خداي خشمگين، خانه‌اش اينجاست؟اينجا،درزمين؟

گفت: آري، خانه‌ي او بي‌رياست ، فرش‌هايش از گليم و بورياست

مهربان و ساده و بي‌کينه است  ، مثل نوري در دل آيينه است

تازه فهميدم خدايم، اين خداست ، اين خداي مهربان و آشناست

دوستي، ازمن به من نزديک‌تر ، از رگ گردن به من نزديک‌تر

مي‌توانم بعد از اين‌، با اين خدا ، دوست باشم، دوست، پاک و بي‌ريا

مي‌توان با اين خدا پرواز کرد ، سفره‌ي دل را برايش باز کرد

مي‌توان با او صميمي حرف زد ، مثل ياران قديمي حرف زد

مي‌توان درباره هر چيز گفت ، مي‌توان شعري خيال انگيز گفت

دوستان گرامی اگر از این شعر زیبا خوشتون اومده حتما برای شادی
روح زنده‌ياد "قيصر امين‌پور" صلواتی عنایت فرمایید

خدا : بنده ی من نماز شب بخوان و آن یازده رکعته .

بنده : خدایا ! برام مشکله نیمه شب بیدار شم .

خدا : بنده ی من پس فقط  دو رکعت نماز شفع و یک رکعت نماز وتر بخوان .

بنده : خدایا سه رکعتم زیاده .

خدا : بنده ی من فقط یک رکعت نماز وتر بخوان .

بنده : خدایا ! خیلی خستم ! حوصله ندارم .

خدا : بنده ی من قبل از خواب وضو بگیر و رو به آسمان کن و بگو یا الله .

بنده : خدایا ! من در رختخوابم اگه بلند شم خواب از سرم می پره !

خدا : بنده ی من همونجا که دراز کشیدی تیمم کن و بگو یا الله .

بنده : خدایا هوا سرد است ! نمی تونم دستامو از زیر پتو در بیارم .

خدا : بنده ی من در دلت بگو یا الله ما نماز شب برات حساب می کنیم .

بنده اعتنایی نمی کنه و می خوابه.

خدا : ملائکه ی من ! ببینید من با اینکه اینقدر ساده گرفتم اما او خوابید ...

چیزی به اذان صبح نمانده ، او رو بیدار کنین

دلم براش تنگ شده ، خیلی وقته با من حرف نزده .

ملائکه : پروردگارا ! بیدار نمی شه !

خدا : در گوشش بگویید پروردگارت منتظر توست .

ملائکه : خداوندا ! دوباره او را صدا زدیم ، اما بیدار نمی شه .

خدا : الان آفتاب طلوع میکنه ، بنده ی من بیدار شو نماز صبحت قضا میشه .

ملائکه : خداوندا نمی خوای با او قهر کنی؟

خدا : نه ، هرگز ، من هیچوقت با بنده ام  قهر نمی کنم ،

آخه اون جز من کسی رو نداره ... شاید توبه کنه ...

من منتظرش می مونم ... اون بالاخره برمی گرده ...

بنده ی من تو به هنگامی که با من سخن می گویی من آنچنان گوش فرا میدهم

که انگار فقط تو را دارم اما

تو چنان از من غافلی که گویا صدها خدا داری .

من خدایی دارم،
که در این نزدیکیست
نه در آن بالاها

مهربان،خوب،قشنگ
چهره اش نورانیست

گاه گاهی سخنی می گوید،
با دل کوچک من،
ساده تر از سخن ساده من

او مـرا می فهمـــــــد،
او مــرا می خــواند
او مـــرا می خواهـــد،
او همه درد مرا می داند ...

یاد او ذکر من است،
در غم و در شادی

چون به غم می نگرم،
آن زمان رقص کنان می خندم ...

که خدا یار من است،
که خدا در همه جا یاد من است

او خـدایــست کـــه
همواره مرا می خواهد
او مرا مـی خــوانــد
او همه درد مرا می داند ...

باران رحمت خدا

همیشه و همه جا می بارد

 تقصیر ماست

که کاسه هایمان را برعکس گرفته ایم!
 

خداوند بی نهایت است و لامکان و بی زمان، اما به قدر فهم تو کوچک می شود، و به قدر آرزوی تو گسترده می شود و به قدر ایمان تو کارگشا می شود و به قدر نخ پیرزنان دوزنده باریک می شود و به قدر دل امیدواران گرم می شود .

 یتیمان را پدر می شود و مادر، بی برادران را برادر می شود، ناامیدان را امید می شود، گمگشتگان را راه می شود، در تاریکی ماندگان را نور می شود، رزمندگان را شمشیر می شود، پیران را عصا می شود و محتاجان به عشق را عشق می شود .

خداوند همه چیز می شود همه کس را

به شرط اعتقاد

به شرط پاکی دل

به شرط طهارت روح

بـه شـرط پـرهیـز از معـاملـه بـا ابـلیس

بشویید قلب هایتان را از هر احساس ناروا و مغزهایتان را از هر اندیشه خلاف و زبان هایتان را از هر گفتار ناپاک و دست هایتان را از هر آلودگی در بازار و بپرهیزید، از ناجوانمردی ها، ناراستی ها، نامردمی ها .

مگر از زندگی چه می خواهید

که در خدایی خدا یافت نمی شود ؟

که به شیطان پناه می برید ؟

که در عشق یافت نمی شود که به نفرت پناه می برید؟ که در سلامت یافت نمی شود که به خلاف پناه می برید؟ و مگر حکمت زیستن را از یاد برده اید که انسانیت را پاس نمی دارید؟

(از سخنان ملا صدرای شیرازی)

پروردگارا ...

کمکم کن ، کمکم کن که بتوانم پنجره ی دلم را رو به حقیقت بگشایم.

خدایا ...

یاریم کن که مرغ خسته دلم را که دیری است دراین قفس زندانی است ، در آسمان آبی عشق تو پرواز دهم.

پروردگارا ...

یاریم کن که شوق پرواز را همیشه در خود زنده نگه دارم.

خدایا ...

توخود می دانی که بدترین درد برای یک انسان دورماندن ازحقیقت خویشتن و رها شدن در گرداب فراموشی و سردرگمی است . پس توای کردگار بی همتا مرا یاری کن که به حقیقت انسان بودن پی ببرم تابتوانم روز به روز به تو که سر چشمه تمام حقایقی نزدیک و نزدیکتر شوم.

خدایا ...

مرا فرصتی ده تا پاک بودن را تجربه کنم و بتوانم حتی برای یک لحظه آنچه باشم که تو می خواهی.

ای آنکه به لطف خویش پاینده تویی

در دامن شب صبح نماینده تویی

کار من بیچاره قوی بسته شده

بگشای خدایا که گشاینده تویی

یارب مکن از لطف پریشان ما را

هر چند که هست جرم و عصیان ما را

ذات تو غنی و ما همه محتاجیم

محتاج به غیر خود مگردان ما را

یارب تو چنان کن که پریشان نشوم

محتاج به بیگانه و خویشان نشوم

بی منت خلق خود مرا روزی ده

تا از در تو بر در ایشان نشوم

نومیدم و از کوی تو با غم نروم

جز شاد و امیدوار و خرم نروم

از درگه همچون تو کریمی هرگز

نومید کسی نرفت و من هم نروم

چون عود نبود چوب بید آوردم

روی سیه و موی سپید آوردم

خود فرمودی که ناامیدی کفر است

فرمان تو بردم و امید آوردم

 
 بارالها"

چه بی حساب می بخشی و چه با حساب تسبیح ات می گویم

           34 مرتبه الله اکبر                

                         33 مرتبه الحمدلله        

                                          33 مرتبه سبحان الله

خواندن تسبحات حضرت زهرا سلام الله علیها بعد از هر نماز ، مستحب است و ثواب آن برابر هزار رکعت نماز (مستحب) می باشد ، شیطان را دور و خدا را خشنود میسازد و انسان را وارد بهشت می کند ، بعد از خواندن این تسبیحات اگر استغفار کنی جمیع گناهانت آمرزیده مى‏شود ، باعث سنگینی اعمال نیک و نجات یافتن از شقاوت و بدبختی و ... می شود .

 اگر درد داری دوا می کنم
بیا حاجتت را روا می کنم

تو از من گریزانی و باز من
تو را بنده ی خود صدا می کنم

اگر چه ز کار تو ناراضی ام
تو را باز از خود رضا می کنم

تو با من قهر و من آشتی
تو کردی خطا من عطا می کنم

تو را خواندم اکنون که باز آمدی
کجا دست خالی رها می کنم

به کارت زدی بس گره های کور
مخور غم من از لطف وا می کنم

تو از من جدا گشته ای ورنه من
کجا از تو خود را جدا می کنم

تو مستوجب آتش دوزخی
من از اشک چشم ات حیا می کنم

ز آلودگی تا که پاکت کنم
تو را عاشق کربلا می کنم

به یک یا حسین و به یک قطره اشک
تو را پاک از هر خطا می کنم

جواب تو را گر نگویم جفاست
کجا من به عبدم جفا می کنم
 

  بخدا گفتم: بیا جهان رو قسمت کنیم ،

 آسمون واسه من ، ابراش مال تو ،

 دریا مال من ، موجش مال تو ،

ماه مال من ، خورشید مال تو ...

خدا خندید و گفت : بندگی کن ،

همه دنیا مال تو ... من هم مال تو ...