فقط خدا

خدايا ! ببخش مرا ...

كه يك عمر عاشقانه هايم را خرج اين و آن كردم .

و به تو فقط يك مشت

خميازه ، كسلي و بي حوصلگي تحويل دادم .

زندگــی بـاور می خواهــد

آن هـــم از جنس امیـــــــد

که اگر سختی راه، به تو یک سیلی زد

یک ندای قلبی به تو گوید که

خدا هست هنوز ...

ساحل دلت را به خدا بسپار

خودش

قشنگ ترين قايق را برايت مي فرستد

روايت کنند مردي را که، هفتاد سال يا صنم (نام بت) گفته بود، يکبار از زبانش اشتباهاً ياصمد «اي بي نياز» صدا برآمد خداوند توجهي به حال او نمود.

ملايکه عرض کردند خداوندا، اين مرد هفتاد سال يا صنم گفت: يکبار آنهم اشتباهاً نام تو را (ياصمد) به زبان آورد، او را قبول درگاهت نمودي!؟

خداوند فرمود: شما نمي دانيد که من هفتاد سال منتظر بودم تا بنده ام نام مرا صدا کند، حال که من را خوانده است شرط دوستي نيست که او را نپذيرم.

خــــــــدا مـرهــم تمــام دردهــاست؛

هر چه عمق خراش هاي وجودت بيشتر باشد؛

خدا براي پر کردن آن، بيشتر در وجودت جاي مي گيرد

شيطان گفته است كه من از فريب دادن پنج طايفه عاجزم، غير از اين پنج طايفه بقيه مردم در اختيار من هستند.

اول: كسى كه در همه كارهايش بر خدا توكل كند و به ريسمان الهى چنگ زند.

دوم: آن كه شب و روز ذكر و تسبيح خدا گويد.

سوم: بنده اى كه هر چه براي خود مي پسندد براي برادر مومن خود هم بپسندد.

چهارم: آن كه وقتى مصيبت و بلايى بر سرش آيد جزع و فزع نكند.

پنجم: كسى كه راضى به قضا و قدر الهى باشد و اندوه روزى نخورد.
 

امام صادق عليه السلام
بحار، ج 73، ص 351

در نمـــــاز تـو خــدايا بـدنـم مي لــرزد

چون به لب نام تو آرم سخنم مي لرزد

يــادم از بــار گنـه آيد و سر منزل مرگ

وز غم اين ره بي توشـه تنم مي لرزد

گفتم: خدايا؛ در زندگانيم دقايقي بود که هوس مي کردم سر سنگينم را که پر از دغدغة ديروز بود و هراس فردا، بر شانه هاي صبورت بگذارم، آرام برايت بگويم و بگريم، در آن لحظات شانه هاي تو کجا بود؟

گفت:عزيزترينم، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگي، بلکه در تمام لحظاتي كه بر من تکيه کرده بودي، من آني خود را از تو دريغ نکرده ام …

گفتم: پس چرا راضي شدي من براي آن همه دلتنگي، اينگونه زار بگريم؟

گفت: عزيز من، اشک تنها قطره اي است که قبل از آنکه فرود آيد عروج مي کند، اشکهايت به من رسيد و من يکي يکي بر زنگارهاي روحت ريختم تا باز هم از جنس نور باشي و از حوالي آسمان ...

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگي بود که بر سر راهم گذاشتي؟

گفت: بارها صدايت کردم، آرام گفتم از اين راه نرو که به جايي نمي رسي، تو هرگز گوش نکردي و آن سنگ بزرگ، فرياد بلند من بود که از اين راه نرو که به ناکجا آباد هم نخواهي رسيد.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتي؟

گفت: روزيت دادم تا صدايم کني، چيزي نگفتي، پناهت دادم تا صدايم کني، چيزي نگفتي، مي خواستم برايم بگويي و حرف بزني، آخر تو بنده ي من بودي چاره اي نبود جز نزول درد که تنها اينگونه شد تو صدايم کردي ...

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدايت کردم درد را از دلم نراندي؟

گفت: اول بار که گفتي خدا، آن چنان به شوق آمدم که حيفم آمد بار دگر خدا گفتن تو را نشنوم، تو باز گفتي خدا و من مشتاق تر براي شنيدن خدايي ديگر، من مي دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمي کني وگرنه همان بار اول شفايت مي دادم ...

گفتم: خداي مهربانم، دوست دارمت …

گفت: عزيز تر از هر چه هست، من دوست تر دارمت ...

يافته هايت را با باخته هايت مقايسه کن؛

اگر خدا را يافتي، هر چه باختي مهم نيست ...

خـــداي من؛

دست هاي تـــو که مالِ من باشند

کسي مرا دستِ کم نخواهد گرفت ...

وقتي به دنيا مي آييم، در گوشمان اذان مي گويند

و وقتي مي ميريم، برايمان نماز مي خوانند

زندگي چقدر کوتاه است

فاصله ي بين اذان تا نماز

شب هاي دراز بي عبادت چه کنم

طبعم به گناه کرده عادت چه کنم

گويند کريم است و گنه مي بخشد

گيرم که ببخشد ز خجالت چه کنم

تا خدا بنده نواز است

بـه خلقـم چـه نـيـــاز

مي کشم ناز يکي تا به همه ناز کنم

... خدايا طاعتت را بر ما الهام کن و از نافرمانيت ما را دور کن و آسان کن بر ما راه رسيدن به آنچه موجب خوشنودى تو است .

خدايا ما را در کشتى هاى نجاتت جاى ده و از لذت مناجاتت بهره مند ساز و شيرينى دوستى و مقام قربت را به ما بچشان و جهد و کوشش ما را در راه طاعت خودت قرار ده و نيتهاى ما را در مورد کارهايى که برايت انجام دهيم خالص گردان، زيرا ما با تو و از آن توئيم و وسيله اى به درگاهت نداريم جز خودت .

خدايا ما را از برگزيدگان نيکوکارت قرار ده، آنان که به کارهاى نيک پيشى جسته و به سوى خيرات شتابان بوده و براى باقيات صالحات کار مى کنند و به رسيدن به درجات عالى و بلند کوشايند، براستى که تو بر هر چيز توانايى و به اجابت خواسته ام سزاوار، به رحمتت اى مهربانترين مهربانان .

گزيده اي از مناجان خمس عشر امام سجاد عليه السلام

آرام باش

توکل کن

تفكر کن

سپس آستينها را بالا بزن

آنگاه دستان خداوند را مي بيني

که زودتر از تو دست به کار شده است

 سخناني زيبا از نهج البلاغه

خدايا ...!

گاهـي تو را بزرگ مي بينم و گاهـي کوچک،

اين تو نيستي که بزرگ مي شوي و کوچک

اين منم که گاهي نزديک مي شوم و گاه دور ...!

آنهايي که به بيداري خداوند اعتماد دارند،

راحت تر مي خوابند

خدايا؛

تو آن مشترك مورد نظري

كه هميشه در دسترسي

خدايا؛

ببخش مرا؛

براي گناهاني که لذتش رفته؛

اما مسئوليتش مانده ...

منم زيبا که زيبا بنده ام را دوست مي دارم
تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو مي گويد

ترا در بيکران دنياي تنهايان
رهايت من نخواهم کرد

رها کن غير من را آشتي کن با خداي خود

تو غير از من چه ميجويي؟
تو با هر کس به غير از من چه ميگويي؟

تو راه بندگي طي کن عزيز من، خدايي خوب مي دانم
تو دعوت کن مرا با خود به اشکي، يا خدايي ميهمانم کن
که من چشمان اشک آلوده ات را دوست مي دارم

طلب کن خالق خود را، بجو ما را تو خواهي يافت
که عاشق ميشوي بر ما و عاشق ميشوم بر تو که
وصل عاشق و معشوق هم، آهسته ميگويم، خدايي عالمي دارد

تويي زيباتر از خورشيد زيبايم، تويي والاترين مهمان دنيايم
که دنيا بي تو چيزي چون تو را کم داشت
وقتي تو را من آفريدم بر خودم احسنت ميگفتم

مگر آيا کسي هم با خدايش قهر ميگردد؟

هزاران توبه ات را گرچه بشکستي؛ ببينم من تورا از درگهم راندم؟
که ميترساندت از من؟ رها کن آن خداي دور؟!
آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را

اين منم پروردگار مهربانت.خالقت. اينک صدايم کن مرا با قطره ي اشکي
به پيش آور دو دست خالي خود را، با زبان بسته ات کاري ندارم
ليک غوغاي دل بشکسته ات را من شنيدم

غريب اين زمين خاکي ام، آيا عزيزم حاجتي داري؟

بگو جز من کس ديگر نميفهمد. به نجوايي صدايم کن.
بدان آغوش من باز است

قسم بر عصر روشن، تکيه کن بر من
قسم بر روز، هنگامي که عالم را بگيرد نور
قسم بر اختران روشن اما دور، رهايت من نخواهم کرد

براي درک آغوشم، شروع کن، يک قدم با تو
تمام گامهاي مانده اش با من

«ما مِنْ بَلِيَّة إِلاّ وَ لِلّهِ فيها نِعْمَةٌ تُحيطُ بِها»

هيچ بلايى نيست ، مگر اين كه

در آن نعمتي است از طرف خـدا

امام حسن عسکري عليه السلام

خداوندا؛

راهي نمي بينم، آينده پنهان است

اما مهم نيست

همين کافيست که

تو راه را مي بيني و من تو را

به خدا تا اندازه اي اميدوار باش که جرات گناه کردن پيدا نکني

و از او تا اندازه اي بترس که از رحمتش نااميد نشوي

یا سیدی به بنده ی رسوا امان بده

بر این گدای بی کس و تنها امان بده

می ترسم از حساب و کتاب تو یا مجیر

کن با اسیر خویش مدارا ... امان بده

من خورده ام زمین، تو دیگر مرا نزن

این بنده ی فراری خود را امان بده

کار مرا درست کن ای یُجبر المحیف

پیش از حساب محشر کبری امان بده

آن روز که پدر ز پسر میکند فرار

دست مرا بگیر، خدایا امان بده

پیش تو آبرو که نمانده برای من

امشب بیا به خاطر زهرا امان بده

حب علی میان دلم موج میزند

طوفانی است تا دل دریا امان بده

این سینه نیز مثل نجف جای حیدر است

دیگر بیا به حرمت مولا امان بده

تضمین فاطمه ست به هر زائر حسین

گوید به احترام من او را امان بده

بر کربلا قبله ی شش گوشه اش قسم

ما را میان عرش معلا امان بده

خـــدا آن حس زيبـاييست کـه در تـاريکـي صحــرا

زماني که هراس مـرگ مي دزدد سکوتت را

يکي همچون نسيم دشت مي گويد

کنـارت هستم اي تنهـا . . .

ای فرزند آدم

در شگفتم چگونه تو با مردم انس می گيری

و به ديگران دل می بندی

در حالی که می دانی تنها خواهی مرد

و می دانی تنها در قبر خواهی خفت

و تنها در پيشگاه من خواهی ايستاد

و تنها حساب پس خواهی داد

آيا انديشيده ای چقدر تنها خواهی بود؟

ساعتی؟

                          روزی؟

                                                    ماهی ؟

                                                            سالی ؟

                                       هزاران سال؟

           ميليونها سال؟

؟! ؟! ؟! ؟! ؟! ؟! ؟! ؟! ؟! ؟! ؟! ؟! 

با خودت فکر کن

هر قدر که قرار است پس از مرگ با من تنها باشی؛

در دنيا با من انس بگير

اگر لحظه ای؛ لحظه ای ... و اگر هميشه؛ هميشه.

هر کس دوست دارد بداند که نمازش قبول شده یا نه،

ببیند که آیا نمازش او را از گناه بازداشته یا نه،

پس به هر اندازه ای که نمازش او را از گناه بازداشته،

بـه همــان انـدازه نمــازش قبـول شـده است.

امام صادق علیه السلام

"آتشی" نمى سوزاند ابراهیم را
و "دریایى" غرق نمی کند موسى را

مادری کودکش را به دست هاى "نیل" می سپارد
تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش

دیگری را برادرانش به "چاه" مى اندازند
عاقبت بر تخت ملک می نشیند

از این قِصَص قرآنى هنوز هم نیاموختی؟!

که اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد، نمی توانند پس

به "تدبیرش" اعتماد کن
به "حکمتش" دل بسپار

و به سمت او قدمی بردار
تا ده قدم آمدنش به سوى خود را تماشا کنی .

بيائيد اين همه خود را تحقير نکنيم،

خداوند پس از آفرينش ما به خود تبريک گفت

تبـــــــارک الله احسن الخــــــالقين

واقعـــا اگــر بـه عنـوان خليفـه خــداونـد بـر روي زمين جـايـگاه اصلــي خــودمـون رو مي دونستيم هيچوقت فکـر گنـاه رو هـم نمي کـرديـم . بـه همين دليله که پيـامبـر صلـی الله علیـه و آلـه فـرمـودنـد "من عـرف نفسـه فقـد عـرف ربـه" ؛ هـر کس خـود را بشنـاسـد خـداي خـود را شنـاختـه است .

اعوذ بالله من نفسي

مرا همتي عطا فرما تا گنـاه نكنم

 و ثـروتـي عطا فرما تا محتاج نباشم

مرا بينشي عطا فرما تا تو را بشناسم

و دانشی عطا فـرمـا تا خود را بشنـاسـم

مرا عقل سلیمی عطا فرمـا تـا از خود نگويم

مـــرا صحتـي عطا فـــرمـــا تــا بـا مردم بسازم

و طبـعـي عطا فـرمـا كه تا با دشمنان مدارا کنم

مـــرا صبـري عطا فرمـا تـا سختي ها را تحمل كنم

و نيرو و توانی عطا فرما تا در نبرد زندگي فائق شوم

مرا سعادتي عطا فـرما تا خــدمتگـذار ديـگـران بـــاشم

و مــرا عشقـي عطا فـرمـا تـا تـو و همه را دوست بــدارم

اگر پيام خدا را خوب دريافت نکرديد،

به “فرستنده ها” دست نزنيد، “گيرنده ها” را تنظيم کنيد .

مردي از انصار نزد پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم رفت و گفت: «اي رسول خدا! من طاقت دوري شما را ندارم . گاهي همين که به خانه مي‌رسم، به ياد شما مي افتم و خانه و خانواده را رها مي‌کنم و به سوي شما مي آيم تا چشمم دوباره به جمال شما روشن شود . اکنون در اين فکرم که در روز قيامت وقتي شما در بهشت به بالاترين مقام مي رسيد، من چگونه به شما دست يابم.» پس از اين سخنان، آيه 69 سوره نسا بر پيامبر فرود آمد:

«و من يطع الله و الرسول فأولئک مع الذين انعم الله عليهم من النبين
و الصديقين و الشهداء و الصالحين و حسن اولئک رفيقا»

آنان که از خدا و رسول او پيروي مي کنند

(در روز قيامت) با کساني هستند که خداوند به آنها نعمت بخشيده است:

پيامبران (انبياء) و راستان (صديقان) و شهدا و نيکوکاران (صالحان)،

که رفيقان و همنشيناني نيکو هستند.

رسول خدا آن مرد را فرا خواند و اين آيه را برايش خواند و به او بشارت همراهي با خود در بهشت را داد.

بحارالانوار، ج17، ص14 مجالس (شيخ طوسي)

روزي يک مرد روحاني به خداوند گفت: خداوندا؛ دوست دارم بدانم ساکنان بهشت و جهنم چه خصوصیاتی دارند؟ خداوند او را به سمت دو در هدايت کرد و يکي از آنها را باز کرد، مرد نگاهي به داخل انداخت، درست در وسط اتاق يک ميز گرد بزرگ وجود داشت که روي آن يک ظرف غذا بود که آنقدر بوي خوبي داشت که دهانش آب افتاد . افرادي که دور ميز نشسته بودند بسيار لاغر و مريض بودند و به نظر قحطي زده مي آمدند . آنها در دست خود قاشق هايي با دسته بسيار بلند داشتند که اين دسته ها به بالاي بازوهايشان وصل شده بود و هر کدام از آنها به راحتي مي توانستند دست خود را داخل ظرف غذا ببرند تا قاشق خود را پر نمايند، اما از آن جايي که اين دسته ها از بازوهايشان بلند تر بود، نمي توانستند دستشان را برگردانند و قاشق را در دهان خود فرو ببرند . مرد روحاني با ديدن صحنه بدبختي و عذاب آنها غمگين شد، خداوند گفت: تو جهنم را ديدي، حال نوبت بهشت است، .

آنها به سمت اتاق بعدي رفتند و خدا در را باز کرد، آنجا هم دقيقا مثل اتاق قبلي بود، يک ميز گرد با يک ظرف غذا روي آن و افراد دور ميز . آنها مانند اتاق قبل همان قاشق هاي دسته بلند را داشتند، ولي به اندازه کافي قوي و چاق بوده، مي گفتند و مي خنديدند، مرد روحاني گفت: خداوندا نمي فهمم؟! خداوند پاسخ داد: ساده است، فقط احتياج به يک مهارت دارد، اينها ياد گرفته اند که به يکديگر غذا بدهند، در حالي که آدم هاي طمع کار اتاق قبل تنها به خودشان فکر مي کنند!

الهی با خـاطری خسته از اغیار و به فضل تو امیدوار

دست از غیـــر تو شسته و در انتظار رحمتت نشسته ام

بدهی کریمی، ندهی حکیمی، نخوانی شــاکرم، برانی صابرم

الهی احوالم چنانست که میدانی و اعمالم چنینست که می بینی

الهی

مشتی خـاک را چه شایـد و از او چه برآید و با او چه باید ...؟

دستم بگیر

یـا ارحـم الـراحمین

بظلمت ز نور خدا مى گريزى
تو لب تشنه ز آب بقا مى گريزى

ز مادر بود مهربانتر خدايت
تو جاهل بقهر از خدا مى گريزى

خدا خواندت تا عطايت نمايد
تو اى بينوا از عطا مى گريزى؟

ففروا الى الله فرموده يزدان
چرا سوى نفس و هوا مى گريزى؟

بهر جا روى، سايه لطف او هم
ز دنبالت آيد کجا مى گريزى؟

اگر مى گريزى ز بيگانه بگريز
چرا ديگر از آشنا مى گريزى؟

سراپا دردى و محتاج درمان
چرا از طبيب و دوا مى گريزى؟

بيا اى گنهکار آلوده دامن
ز درياى رحمت چرا مى گريزى؟

شفاى تو در بارگاه حسين است
کجا آخر از اين سرا مى گريزى؟

دهد مژده ات کعبه خار مغيلان
حسانا چرا از بلا مى گريزى

روزي پيامبر صلی الله علیه و آله به طرف آسمان نگاه مي کردند و مي خنديدند، شخصي به آن حضرت عرض کرد: چرا مي خنديد؟ پيامبر فرمود: به آسمان نگاه کردم، ديدم دو فرشته به زمين آمدند، تا پاداش عبادت شبانه روزي بنده ي با ايماني را که هر روز در محل نماز خود، به عبادت و نماز مشغول مي شد، بنويسد، اما او را در محل نماز خود نيافتند، بلکه در بستر بيماري يافتند، آنها به سوي آسمان بالا رفتند و به خدا عرض کردند: ما طبق معمول براي نوشتن پاداش عبادت آن  بنده با ايمان، به محل نماز او رفتيم بلکه او در بستر بيماري آرميده بود. خداوند به فرشتگان فرمود: تا او در بستر بيماري است، همان پاداش را که هر روز براي او هنگامي که در محل نماز و عبادتش بود، مي نوشتيد، بنويسيد و بر من است که پاداش اعمال نيک او را تا آن هنگام که در بستر بيماري است، براي او بنويسيم.

 بحارالانوار،ج22،ص83

الهى در شگفتم؛

از آنکه کـوه را مى‏شکافد، تا به معدن جواهر دست‏ يابد ،

ولي خويش را نمي کاود تا به مخزن حقائق برسد .

خداوندا مرا ببخش، که مسلمــان نبودم و خــودم  را مسلمـان معرفـي کردم

خداوندا مرا ببخش، که با عملکردم نه تنها بي ديني را به تو رهنمون نشدم

بلکه چنان بـد عمل کــردم کـه چندين ضعيف الايمــان را نيـز از تـو فراري دادم

خداوندا مـرا  ببخش، کـه آخـرت و رضـايت تـو را بـه دنيــا و تعلقـاتش فـروختم

خداوندا مرا ببخش، که هميشه ازت طلبکارم ... چـــرا ؟!

نميدونم شـايـد " چـون بهم لطف کـردي و منو آفريدي، مديون من شـدي ! "

 خداوندا مرا ببخش ...

افسـوس که تـا ديروز قسمتي از آخـرت را مي فروختيم

تا دنيا رو بدست بياريم

وصد افسوس که امروز، از دنيامون هزينه مي کنيم

تا باقي مانده ي آخرتمون رو هم خراب کنيم

خدايا؛ حکمت قدم هايي را که برايم بر مي داري بر من آشکار کن،

تا درهايي را که به سويم مي گشايي، ندانسته نبندم،

و درهايي که به رويم مي بندي، به اصرار نگشايم.